De Zeven Bruggen van Koningsbergen

 

De regen om en over, striem per striem

Langs het kronkelende pad

Ooit, ooit van goud

En moeizaam in het westen, een schil van licht.

 

Toen de oude antilopen

onder de lage appelbomen verschenen

woei verdriet met nauwelijks gesloten vuisten

Langs me heen, paars en donker

in de aankomende nacht.

 

Nooit was er licht

Genoeg licht

In de onderbuik van het zuigende moeras

Tenzij wasems van onbehagen en lauwe moordzucht

Zijn ogen waren dik van slapeloosheid

en vele verzen.

 

Op een zomeravond langs de Demer

Zag ik Donald Duck.

De zon was halfvol

en de gewassen knisperden.

Een zwaarmoedig verdriet overviel ons allen

nu we hier waggelden van vers tot vers.

 

In een bocht langs de Demer,

Een dode arm

Lag er een pas gedolven graf

van een hond, een kat of zo;

Het was er rul en vol kikkers

De dag woelde naar de nacht,

Je kon er nog schrijven.

 

Zou ik hem zien de kleine barbeel,

Een vadem diep in sepia gewolkt,

Gehaast als steeds tussen het kruid

of niet

In het binnenste, stil rochelende water,

Schijnsel van het dode, vlakbij het nederige riet,

Ten treure.

 

De laatste Brug

              Boltzmann

Schichtig en bijna

bij de oever tussen hoog en stervend riet

en schril, gapend in het maanlicht

en schril over en over toch langzaam.

              II

Hoe onverwacht haar armen

langs me heen vielen

en onder mijn kin een geur van eau de

Klitte

Vooraan als een baken

In de naderende storm

Een lichte brandgeur

Langzaam doofde.

               III

Zij leefden in een zwart gewaad

Dat de nacht omhulde

haast als kalksteen uitbrak

En de zomer verliet

In grauwe rookpluimen.

 

Zij leefden in een zwart gewaad

Net voor dageraad

zonder sier in alle rust versteend.

 

Chris Marteleur

Aug-sept 2020